Noce poprzedzające pełnię księżyca są nieraz groźniejsze od tego zjawiska. Szał zaczął przybierać na sile, jednak noc jest na tyle ciemna, że ukrywa łowcę przed wzrokiem ofiary.

Topór ten, będący koszmarnym połączeniem krwi, kości i stali, jest równie przerażający i zabójczy, co jego twórca.

„Nigdy nie widziałem tak bezsensownej rzezi. Powinni wywieźć go na bagna, żeby sczezł tam z resztą bezbożnych morderców”.
– świadek zabójstwa sierżanta Walcota

Gdy bramy Kaldeum się zatrzasnęły, Asheara wyprowadziła Żelazne Wilki z miasta, wiedziała bowiem doskonale, że nigdy nie powrócą. Zaczęli przemierzać Kedżystan, służąc orężem każdemu, kto znalazł się w potrzebie.

„Ta broń przypomina o niepohamowanym barbarzyństwie naszych druidzkich przodków, których mądrość z każdym dniem dostrzegam coraz wyraźniej”.
– Moreg, druidzki uczony

„Zwoje opisują rzekę smoły oddzielającą żywych od krainy umarłych. Nieszczęsne dusze, które próbowały ją sforsować, ściągane były w dół i przepadały w nicości”.
– Zapiski uczonego Kamiona

Początkowo Daros nie cieszył się popularnością jako następca Mówcy Umarłych Mendelna, szybko jednak dowiódł swej wartości, tworząc to arcydzieło.

„Bez niego wino traci słodycz, palenisko ciepło, a oręż ostrość. Naszego brata krwi już nie ma, lecz pewnego dnia spotkamy się ponownie, jeśli taka będzie wola Bul-Kathosa”.
– Pieśń żałobna dla Ramaladniego

Gdy ten starożytny miecz wyłaniał się z mroku w różnych okresach dziejów, za każdym razem zwiastował czas wielkiego konfliktu i straszliwej rzezi.

Oparzenie można uleczyć, ale ból zostaje na wieczność.

„Rytm pulsowania kuli przez pięć stuleci był równomierny i przyspieszył dopiero, gdy jej właściciel wydawał z siebie ostatnie urywane oddechy. Jakby ten widok wzbudził radość jakiejś kryjącej się wewnątrz inteligencji”.
– Mistrz Eos

„Oręż dzierżony przez najgroźniejszych wojowników przyciąga często uwagę pradawnych duchów. Jeśli właściciel uznany zostanie za godnego, duchy mogą pobłogosławić stal swoją siłą”.
– Gerti, mistrzyni kowalstwa Plemienia Wołu

„Genaia podniosła łuk i wymierzyła prosto w słońce. Choć światło ją oślepiło, trafiła w cel. Zranione słońce schowało się i tak oto nadeszła pierwsza noc”.
– Legenda o wielkich podniebnych łowach

„W dziejach wiele było konfliktów, które na nowo ukształtowały świat. Ten łuk znajdowano na polu bitwy każdego z nich, zawsze w rękach zwycięzców”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Uczonym nie udało się odczytać wyrytych na tym łuku run, są jednak zgodni, że mają one jakiś związek z jego niezwykłą zdolnością do naprowadzania strzał na cel”.
– Księga Utensyliów Barretta

Książe demonów Ikonoth zatłukł swym piekielnych młotem niezliczone zastępy anielskie, nim poległ z ręki samego archanioła Imperiusa.

Zniekształconym wężom żyjącym na moczarach nie wystarczy zwykłe schwytanie celu. Czerpią chorobliwą przyjemność z zadawania ofierze jak największego cierpienia, zanim wreszcie ją uśmiercą.

„Gdy moja towarzyszka zamachnęła się swą osobliwą bronią, napastnik nagle stanął. Przerażenie malujące się na twarzy wroga, gdy jego ciało rozpadło się na kawałki, będzie mnie prześladować do końca życia”.
– Hebanowe Stronice, Pieśń II, werset XI

„Była częścią Scosglen na długo przed pojawieniem się Fiacla-Géara. Jej cele pozostają dla nas wszystkich tajemnicą. Okaż jej jednak szacunek, a może udzieli ci rady”.
– Airida do Donana

„Anielica Likandra zostawiła nam w tej włóczni cząstkę swej mocy. To mi wystarczy za dowód, iż nadal nad nami czuwa”.
– Wyrocznia Argoysni

„Twej rodzinie nie zostawię nawet sczerniałych kości do opłakiwania – to byłby dla ciebie zbyt dobry koniec”.
– Jozjasz

„Ten potężny relikt, znany również jako Wielki Kostur Dawnej Religii, jest jednym z nielicznych artefaktów Skatsim, które dotrwały do dziś”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Walczymy z pożeraczami ciał już tak długo, brodząc po kostki we krwi, że czasem już sami nie wiemy, po czyjej jesteśmy stronie”.
– Daelyr, wojownik Plemienia Żurawia

Nieprzerwany rodowód imponującej siły.

„Zmiana, która zaszła w moim bracie podczas walki, była przerażająca. Oczy stwardniały mu jak diamenty, a do tego poruszał się... jakby tańczył do muzyki, której nikt poza nim nie słyszał”.
– Kapitan Dervin

Gdy rozwścieczona gawiedź zaczęła dobijać się do drzwi, mocno chwycił pulsujący odłamek i zaczął krzyczeć, by ludzie zachowali spokój. Kiedy nastała cisza, otworzył oczy i ujrzał ruiny swojej chaty ociekające krwią.

„Nie pozwól, by twoje pasje zamieniły się w obsesje. Rozniecaj ogień, który w tobie płonie, ale pamiętaj, że tylko szaleniec daje obrócić się w popiół, by zadowolić obojętny świat”.
– Ostatnie słowa mistrza Seliga

„Jego imię zaginęło w historii. Ale musiał dopuścić doprawdy nieprawych czynów, by zostać wygnanym z tak przeklętej krainy jak Hawezar”.
– Notatki badacza

Świątynia Mówcy Śmierci była niegdyś azylem, w którym Rathma prowadził badania, jednak z czasem stała się terenem ćwiczebnym dla kandydatów na przywódców jego zakonu. Korytarze nadal wyściełają zwłoki tych, którym się nie powiodło.

„Niechaj wielkie wrota Kaldeum zostaną zamknięte. Niechaj mury stoją dumne i niezdobyte. Reszta Kedżystanu może ulec tej zarazie, ale mego miasta i mego ludu nie spotka ten los”.
– Obwieszczenie Hakana II

Moc magii Esadory przewyższała jedynie jej bezbrzeżna nienawiść do ludzkości. Gdy umierała, blady amulet na jej szyi karmił się jednym i drugim.

„Choć wielu barbarzyńców pozostało na Ponurych Ziemiach, nieduże grupy z Plemion Wołu, Żurawia i Niedźwiedzia odłączyły się w poszukiwaniu nowego domu”.
– Historia dzieci Bul-Kathosa

Fanatyczni wyznawcy Katedry Światłości, którym ciąży coś na sumieniu, wyruszają na pielgrzymkę przez bezlitosną, skutą lodem krainę, znaną jako Wyniesienie Seraka. Dopiero po powrocie ich najcięższe grzechy zostają odpuszczone.

„Twórca uznał je za porażkę. Dopiero zabójstwo «nietykalnego» szlachcica z Kaldeum pozwoliło zrozumieć prawdziwą moc tych butów”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Do zamknięcia tych ogromnych drzwi prowadzących do rodzinnej krypty potrzeba było tuzina krzepkich ludzi. Teraz stoją otwarte na oścież. Gdybym widział, jakie potworności na mnie czekają, nigdy nie postawiłbym stopy w środku!”
– Hebanowe Stronice, Pieśń I, Wiersz VII

„Genaia była dumna ze swych umiejętności łowieckich i lubiła się nimi chwalić. Mawiała, że nie brak jej szybkości, by schwytać nawet ducha Leraje, jednak za tę przechwałkę urażony duch zesłał na nią klątwę”.
– Opowieść o dwudziestu próbach Genai

„Uczeni dowiedli, że tych butów nie stworzyła sama Esu. Warto jednak odnotować, że przekazywano je kolejnym właścicielom od czasów powstania klanów magów”.
– Księga Utensyliów Barretta

Harrogath, ostatni bastion oporu przeciw Baalowi na Górze Arreat, zostało zrównane z ziemią, gdy zniszczono Kamień Świata. Ci, co ocaleli, nigdy nie wybaczyli zdrady, przez którą utracili dom.

„Nie był ofiarą klątwy – pragnął jej. Gdy skóra odchodziła mu płatami, a kości pękały, śmiał się w głos”.
– Opowieść o szalonym szlachcicu

Gdy nadeszły Dni Popiołu, wielki druid Nafain przypomniał swym uczniom, że nic, nawet utrata ich człowieczeństwa, nie będzie zbyt wysoką ceną za ocalenie Túr Dúlra przed płomieniami Astarota.

Każdy element tego splecionego pancerza, stworzonego przez kanibalkę Armodę, jest ostry jak brzytwa. Choć od śmierci Armody upłynął wiek, pancerz nadal leżał na jej zwłokach, gdyż nie dało się go bezpiecznie usunąć.

„Stworzenie takiego artefaktu wymagałoby niemożliwego wręcz opanowania alchemii, transmutacji i subtelnej magii dusz. Według wszelkich prawideł nie powinien on istnieć, a jednak istnieje”.
– Rzemieślnik Kallas

„Pierwsze poczynione przez Katedrę Światłości próby stworzenia pokutnego pancerza polegały na wzmocnieniu go bolesną magią krwi, jeszcze zanim ten akt został uznany za herezję”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Biegłość niesławnego nekromanty Gaza-Thula we władaniu magią krwi była niekwestionowana. Wielu podejrzewa, że po śmierci użyto jego skóry, by wyszykować ten upiorny pancerz”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Podobno szef przegrał je, grając w czaszkę i kotwicę, mimo że zawsze ma szczęście w kościach. Sądzę, że tak naprawdę chciał dać temu biedakowi coś ciepłego do ubrania, nie raniąc jego dumy”.
– Elstir

Moc, którą masz na wyciągnięcie ręki, nigdy nie jest wystarczająca.

„Prymitywna konstrukcja tych rękawic skrywa wielką siłę. Gor nie był z pewnością rzemieślnikiem, ale nie sposób zignorować tego owocu jego wysiłków”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Dzień po dniu zaklinacz burzy powraca i żąda spotkania z drzewem. Uderza się w pierś i prezentuje swoje moce, albowiem nie może pogodzić się z tym, że nigdy nie zostanie wybrany”.
– fragment pamiętnika Gulii

„Pozwolisz omotać się strachowi czy postawisz wszystko na szali, by pojąć istotę rzeczy? W końcu śmierć to cena, którą płacimy za życie”.
– Zurk

Dotyk tak lodowaty, że zatrzymuje serce i przenika do samej duszy.

Wykonane z fragmentów pancerza Duriela. Noszenie tych rękawic lub uderzenie nimi powoduje bolesne uczucie podobne do wpychania dłoni w tysiące odłamków szkła.

„Nie słyszysz? Tego niekończącego się wrzasku, który dobiega z lodowatej ziemi pod twoimi stopami?! Oni tam są – uwięzieni, zaślepieni wściekłością! Chcą zaciągnąć nas w to plugastwo!”
– brednie Obłąkanego Gustawa

Po powierzchni tych rękawic pełzają wygłodniałe mroczne ogniki, przywodząc na myśl klingę skrytobójcy, pragnącą skraść komuś życie w bezksiężycową noc.

Po powrocie do Sanktuarium Inarius szukał sposobu, który pozwoliłby mu znów wkraść się w łaski Królestwa Niebios. Pierwszym krokiem było przywrócenie kultu, który porzucił wiele tysiącleci wcześniej: Katedry Światłości.

Walcząc ramię w ramię z Raekor o wyzwolenie obozu pracy, Joritz zdobył ten wgnieciony hełm od poległego wroga. Gdy legenda rosła, wyjątkowy kształt stał się synonimem jego wielkich czynów.

„Wsłuchaj się, dziecko, w muzykę burzy. Ma swój rytm i melodię. Doceń jej piękno, a może pewnego dnia staniesz się częścią jej wielogłosu”.
– Airida

„Korzenie z Wielkiego Dębu, wijące się przy zwróconym ku morzu posągu Wasilija. Zdarzało się ujrzeć je całkiem splątane, nasycone straszliwą magią”.
– Księga Utensyliów Barretta

Straszliwe szepty Władczyni Cierpienia rozbrzmiewają w twoim umyśle i popychają cię w objęcia szaleństwa...

„To nakrycie głowy przywdziała niegdyś zabójczyni udająca nadworną maginię. Jej oszustwo wyszło na jaw, lecz zdążyła użyć magii przedmiotu, by obłożyć klątwą cały królewski ród”.
– Upadek rodu Astonów

„Wierni Zaśpiewu wierzą w tysiąc i jednego boga. Nawet jeśli zajmie mi to tyle samo żywotów, znajdę i zabiję ich wszystkich”.
– Gaspar Stilbian, wyrzutek Veradani

„Rathma jest nieskończony. Był pierwszym spośród Starożytnych i na koniec tylko on pozostanie. To mistrz Wielkiego Cyklu Istnienia. Gdy Śmierć po niego przyjdzie, czego miałby się bać?”
– Vauntus, akolita Rathmy

„Wygnano go z gildii, a jego imię usunięto z księgi. Kara, jaką mu wymierzono, to całkowite wymazanie dowodów jego egzystencji”.
– Wyimek ze spalonego pergaminu

„Starsi powiadają, że wiele lat temu widzieli spadającą gwiazdę. Był to znak z niebios, że nadchodzi kres. Sygnał ku temu, by chwycić oręż i stanąć w obronie Sanktuarium!”
– krzyżowiec Hamilton

„Furia nawałnicy to moje dzieło, bracie. Wołam, a niebo ryczy w odpowiedzi”.
– Wasilij do Bul-Kathosa

„Zdemaskowanie mistrzyni krawiectwa Kallas jako wiedźmy zwiększyło wyłącznie popyt na jej nogawice obłożone wyjątkowym zaklęciem”.
– Księga Utensyliów Barretta

„Niechaj znużonych podróżników przemierzających tę świętą ziemię opromieni Światłość Ojca Inariusa. Zwróć twarz ku jego blaskowi i poczuj przypływ sił”.
– Napis na posągu

„Najmłodsi uczniowie myślą, że noszenie ciężkiej zbroi na bagnach jest głupotą. Nie rozumieją, że nasza zbroja jest naszym dziedzictwem, a bez niego jesteśmy nikim”.
– Krzyżowiec Pembroke

Występujące naturalnie zjawisko, krwawy księżyc, pozostaje symbolem nieszczęścia wśród najbardziej przesądnych zakarumitów. Dzieci, które rodzą się pod jego znakiem, są uznawane za przeklęte i skazywane na wygnanie, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się klątwy.

„Zatem, gdy słońce znikało co wieczór za wzgórzami, wiedział, że Popielny Jack będzie wkrótce w pobliżu. Obserwując i czekając."
– Opowieści Przyzielnego, rozdział 2: „W każdą długą noc”

Podczas pracy nad tkaniną szalony rzemieślnik zauważył, że palce poczerniały mu od odmrożenia, ale nawet na chwilę nie odłożył igły i nici.

„Gniew daje siłę, lecz przyćmiewa umysł. Musisz nauczyć się wykorzystywać swą furię w określonym celu. Niech zawsze przyświeca ci święty obowiązek”.
– Talik do Madoka

„Na początku głód przypomina łaskotanie z tyłu głowy. Wierzysz, że wciąż masz kontrolę, lecz zanim zrozumiesz, że to kłamstwo, zatracisz się tak bardzo, że nie rozpoznasz samego siebie”.
– Varyana

„Kłem, szponem, włócznią lub mieczem – wyślijcie tych szubrawców tam, skąd przypełzli! Nasyćcie torfowisko ich juchą! Za Fiacla-Geara! Za Scosglen!”
– Nafain podczas Dni Popiołu

„Gdy się narodziłam, zaczerpnęłam wiatru i burzy, a one dały mi życie. Gdy umrę, wydam z siebie ostatnie tchnienie i zwrócę ten dar niebiosom”.
– fragment dziennika

„Każdy rękopis i zwój, każda księga w tej świątyni daje tę samą odpowiedź. Jedyną istotą gotową sprzeciwić się Odwiecznemu Konfliktowi i Najwyższym Złym była właśnie Lilit”.
– Eliasz

„Potrafisz zdejmować gwiazdy z firmamentu z taką łatwością, z jaką dziecko zrywa owoc z gałęzi”.
– Autor nieznany

Czający się w mrokach Krainy Zniszczenia Oszpecony Baron knuje, jak pozbyć się śmiertelnika, który go tam wygnał.

Sygnet Mendelna ul-Diomeda, założyciela zakonu kapłanów Rathmy i pierwszego nekromanty, zmarłego ponad 3000 lat temu. Zawarta w pierścieniu bezmierna moc kontrolowania życia i śmierci nie osłabła ani odrobinę.

Sama bliskość osoby praktykującej tak mroczne sztuki potrafi przywrócić martwych do życia i zakłócić spokój tym duszom, które zasłużyły na odpoczynek.

Pierścień przeobraża się i wiruje na twoim palcu, gdy siły w nim zaklęte desperacko próbują się uwolnić.

„Dusza jej ukochanego zniknęła, a ona w swej rozpaczy roniła lodowate łzy. Tam, gdzie spadły, każdej zimy zakwitają róże z najczystszego lodu”.
– Opowieści Przyzielnego, rozdział 7: „Legenda o Irinie o Zamarzniętym Sercu”

„Głupiec powiedział, że wykopał go z piasków w pobliżu Lut Gholein wraz z kilkoma innymi bezwartościowymi świecidełkami. Dobrze ukryłem moją radość ze zdobycia takiego skarbu w zamian za kilka nędznych monet”.
– Rakhaan

Z wyglądu pierścień niczym się nie wyróżnia, lecz po wsunięciu go na palec ogarnia cię trwoga.